Ontmoetingen aan de balie van het Pop-up museum
…en waar kunst goed voor is
Gezeten achter de balie, gesitueerd in het trappenhuis rechts van de ingang van het Pop-up Museum zie ik een rijzige gestalte opdoemen met voor een camera en achter een rugtas. Ze houdt de camera in de aanslag en fotografeert bijna alles wat los en vast zit. Na een kwartiertje komt ze naar de balie, ploft neer op een stoel en gaat de lege batterij verwisseld worden voor een nieuwe.
Ze raakt met mij en zichzelf in gesprek:
“ Ik heb jaren geleden hier in Vreugdehof gelegen weet u. Niets ernstigs meer iets fysieks. Maar ja, je komt zo van de ene dag op de andere plotseling in een verpleegtehuis terecht. Dat valt niet mee. En daarom ben ik hier”. Ik probeer haar te begrijpen en zeg: “ U komt voor de kunst?” Niet begrijpend kijkt ze me aan. “Nee, ja, ook, maar vooral om m’n trauma te verwerken dat ik hier zo maar plotseling lag”
“ En U maakt ook foto’s” , probeer ik om haar verwerking wat te vereenvoudigen.
“Ja, ik maak veel foto’s hoor, dat helpt. En weet U wat ik doe”?. Ik weet het niet, maar dat hoeft ook niet want ze gaat door: Al die foto’s van het museum zet ik op een USB stick. Dan ga ik zondagochtend al die foto’s bekijken op mijn TV met een heel groot scherm. Nodig ik mijn buurvrouw uit en drinken we samen een kopje thee eerbij. En dan ben ik wel van mijn trauma af. Ze staat op en loopt het museum weer in. Na een poosje zit de fotosessie erop en komt ze langs de balie. Ik zeg:” Ik wens U een mooie zondagmorgen met uw buurvrouw” , en denk aan een poster uit de 80er jaren van de stichting Pandora: ‘Ooit een normaal mens ontmoet? En beviel het?’
Rudolph Boshuizen, gastconservator en rondleider
Lees hier het 2e blog: